Er is iets vreemds aan de hand op de arbeidsmarkt. Terwijl werkgevers zitten te springen om personeel, zitten er nog veel capabele mensen thuis, zonder werk. Ik doel dan op ouderen die wel veel ervaring hebben, maar van wie de opleiding niet helemaal aansluit op een vacature, van wie de leeftijd en soms de overkwalificatie, afschrikt.
Ik sprak een ondernemer die zijn vacature maar niet ingevuld kreeg. Hij zei: ‘Ik zoek een fulltimer, met ervaring in de branche, iemand die flexibel en leergierig is, en liefst een hele tijd bij ons blijft werken. Natuurlijk mag het ook een oudere zijn, maar ja….’
De oudere sollicitant bleek voor deze werkgever niet aan zijn eisen te voldoen, de standaard riedel vooroordelen rolde over tafel: ‘Ze willen niet fulltime werken, zijn niet flexibel genoeg, als ze niet uit de branche komen duurt het te lang voordat ze snappen hoe het hier werkt, ze zijn vaak ziek, kosten te veel, kortom: teveel gedoe en risico.’ Hij zuchtte: ‘En als ze dan wel uit de branche komen, zit er een vlekje aan.’ Hij liet me een cv zien van een oudere sollicitant: ‘Wat moet ik met zo iemand? Hij heeft de juiste papieren maar te veel ervaring, hij is leidinggevende geweest. Dat zo iemand op een uitvoerende functie solliciteert, is geen zuivere koffie.’
‘Misschien heeft hij wel heel goede redenen om de lat op zijn 60e niet meer zo hoog te leggen,’ zei ik. Misschien wil hij gewoon lekker in zijn vakgebied werken zonder die extra managementtaken. Niks mis mee.’ ’Ja maar, hij wil vast hetzelfde blijven verdienen,’ sputterde de ondernemer tegen. ‘Nodig hem uit voor een kop koffie en je weet meer,’ was mijn reactie.
Een week later belde de ondernemer me op: ‘Ik heb hem aangenomen! Het klikte meteen. Hij ging gewoon akkoord met mijn salarisvoorstel. Tis echt een man van de inhoud. Hij is blij geen personele verantwoordelijkheden meer te hebben. En ik ben blij met een ervaren vakman.’